Z tego artykułu dowiesz się:
Koprofagia to zjadanie odchodów przez psy. Pomimo tego, że dla psów może to być w niektórych przypadkach zachowanie naturalne, dla właścicieli jest to zjawisko niepokojące.
Ze zdrowotnego punktu widzenia koprofagia zwiększa ryzyko zakażenia pasożytami, chorobotwórczymi bakteriami i wirusami.
Jakie mogą być przyczyny koprofagii?
Odchody dla zwierząt są źródłem wielu informacji, a w przypadku ciekawskich szczeniąt mogą też stanowić element zabawy. Jedzenie odchodów innych zwierząt przez dorosłe psy dostarcza im wiele informacji na temat osobnika, który je wydalił.
Jedzenie odchodów szczeniąt przez sukę również jest zjawiskiem fizjologicznym.
Koprofagia występuje w psów, u których potrzeby behawioralne nie zostają spełnione, np. przez stres, gdy są sfrustrowane lub znudzone oraz gdy nie mają zapewnionej odpowiedniej ilości aktywności fizycznej.
Zjadanie odchodów może służyć jako dodatkowe źródło substancji pokarmowych przy niedoborach, ale też do „wyregulowania” składu flory bakteryjnej przewodu pokarmowego.
Przyczyną koprofagii mogą być również choroby powodujące zwiększony apetyty np. cukrzyca, zewnątrzwydzielnicza niewydolność trzustki, choroby tarczycy lub przyjmowanie niektórych leków.
Jak leczyć koprofagię?
O leczeniu koprofagii można mówić dopiero gdy jej przyczyna zostanie rozpoznana. Wizyta u lekarza, badanie kliniczne i ewentualne dodatkowe badania laboratoryjne powinny pomóc postawić diagnozę.
W przypadku gdy koprofagia ma podłoże behawioralne warto skontaktować się z trenetem, który pokaże jak należy zagospodarować czas psa, tak by się nie nudził oraz jak oduczyć psa niepożądanego zachowania jakim jest koprofagia.
W przypadku gdy przyczyna koprofagii jest inna np. zaburzenie flory bakteryjnej jelit, zapalenie żołądka, niedobory żywieniowe, zarobaczenie – nalezy wprowadzić leczenie choroby pierwodnej i równoczesnie uczyć psa ignorowania odchodów, które pies spotyka na swojej drodze.
Podsumowując, koprofagiia może mieć wiele różnych przyczyn. Bez postawienia rozpoznania nie da się wprowadzić leczenia. Należy mieć też na uwadze, że w niektórych sytuacjach to zachowanie jest fizjologiczne i nie zawsze powinno martwić właściciela.
